نماز جماعت با حضور اهالی وسحنرانی امام جمعه بنجار بر گزار شد از معتمدان و بزرگان موثر در روستا تقدیر شد
یادمان رفت که پاهایتان در خاک جنوب در شلمچه، دهلران و شاید مهران جا ماند تا ما قدرتمندانه بر روی پاهایمان بایستیم.
یادمان رفت دست هایتان را دادید تا دست هایمان جلو نامحرم دراز نشود.
و وای بر ما که یادمان رفت شمایی که تمام قد، یک تنه جلوی تانک دشمن ایستادید، حالا سال های سال است، همدمتان شده یک تخت و یک پنجره رو به حیاط و شاید حتی توان راندن پشه ای که آزارتان می دهد را هم نداشته باشید.
یادمان رفت چرخ های ویلچری که آرام در خیابان از کنارمان عبور می کند مردی به قد تک تک واج های غیرت، مردانگی و مقاومت را در خود جای داده است و نیز یادمان رفت که شاید به اندازه عبور از عرض یک خیابان هم همراهی تان نکردیم و می ترسم؛ بگویم که شاید بعضی از ما انگار اصلا ندیدیم شما را چه برسد که حالی هم بپرسیم.
یادمان رفت ماسک اکسیژن شاید نگذاشت یک بار، یک دل سیر فرزندانتان را در آغوش بگیرید و عطر تن نوه هایتان را احساس کنید.
یادمان رفت نوای سرفه های وقت و بی وقتتان، چه تلاش زیبایی بود برای بال و پر زدن برای شهادت، تلاشی برای رسیدن به همرزم هایتان.
یادمان رفت کمی از گاز شیمیایی بخوانیم و بدانیم از سوختن سینه و از آتش زدن پوست و چشم و شنیدیم که می گویند عشق، دل را می سوزاند و شما رفتید برای عشق درعشق و سوختن جسم و جان با دل، با هم.
یادمان رفت از موج از انفجار و از رفقایی که موج انفجار بمب های رژیم بعثی که خیلی نزدیک تر از آنچه که ما تصورش را بکنیم خاک جنوب را لرزاند تا عنوان جانباز اعصاب و روان را تا ابد بر دوش بگیرید و یادمان رفت در شلوغی های شهرمان، چقدر می توانید تنها باشید در آساسایشگاه و دلتان پر بزند برای ملاقاتی شاید فقط در حد چند دقیقه.
یادمان رفت از خیلی از بچه های رزمنده هنوز هیچ خبری نیست و هنوز چشم به راهی در پس لحظه به لحظه ی این سال ها در نگاه مادران منتظر، خودنمایی می کند.
یادمان رفت سراغی از آزاده ها بگیریم و کمی پای حرف هایشان بنشینیم و بدانیم شکنجه یعنی؛ شکنجه یعنی سکوتی به وسعت تحمل دردهایی بدون وصف به خاطر وطن.
و تلخ تر و دردناک تر اینکه یادمان رفت که هنوز دارند شهید می آورند
یادمان رفت شاید یک تکه استخوان، یک انگشتر، چند خط نوشته و شاید یک پلاک تنها نشانه هایی باشد برای مادران منتظر و شاید هم نه، حتی دیگر مادر یا پدری هم نباشد تا یادگاری های مانده از پسر پهلوان اش را تحویل بگیرد و به همان نشانه ها دل بسپارد.
شرمنده ایم که آسان می گوییم کجایند مردان بی ادعا و بعضی هامان به همین گفتن فقط و فقط بسنده می کنیم.
شرمنده ایم که نشد، نتوانستیم راه عهدهای نیمه شب هایتان را با حق، آن طورکه دلتان می خواست ادامه دهیم.
شرمنده تمام مردانگی هایتان هستیم، شرمنده تمام ایستادن هایتان به خاطر خاک وطن و به خاطر بودن های امروز ما...